รักแรก แรกรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะมีอะไรสำคัญเท่าการอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นได้มีพี่ๆที่น่ารักมีพ่อแม่ที่แสนดี มีเพื่อนๆที่แสนวิเศษมีการ์ตูนมากพอที่จะอ่าน มีเกมส์ใหม่ๆให้เล่น มีสัตว์เลี้ยงคู่ใจเพียงเท่านี้ชีวิตฉันก็สุดแสนจะเพอร์เฟ็คแล้ว แล้วชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาก้าวเข้ามามาเป็นคนพิเศษพร้อมๆกับรักวัยเด็กย้อนคืนมาอีกครั้งเขากลับมาทวงสัญญา ฉันจะทำยังไงจะเลือกคนที่ฉันรักหรือคนที่รักฉัน

เนื้อเรื่อง

“ผลการเรียนลูกแย่ลงทุกทีๆอย่างนี้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ยังไง ”

“แม่ก็อย่าคิดมากซิค่ะ อันที่จริงแม่น่าจะดีใจด้วยซ้ำหนูได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของห้องเลยนะ”แม่เอามือก่ายหน้าผากอย่างอ่อนใจในบรรดาลูกๆทั้งห้าคนยัยก้อยน่าเป็นห่วงที่สุดเป็นน้องผู้หญิงคนสุดท้องถูกพี่ๆตามใจจนเคยชินเรียนไม่เอาไหน งานบ้านไม่ได้เรื่อง แถมยังบ้าการ์ตูนเป็นตั้งๆ โตขึ้นจะทำอะไรกินแม่หนักใจกับลูกคนนี้จริงๆ

“แม่หาครูสอนพิเศษให้ลูกแล้ว ต่อไปนี้ห้ามอ่านหนังสือการ์ตูน ห้ามเล่นวีดีโอเกมส์ ห้ามใช้อินเตอร์เนตจนกว่าแม่จะอนุญาต” “ไปเล่นห้องพี่กลางก็ได้”แม่ยื่นคำขาดและพูดเหมือนได้ยินความคิดก้อย

“อย่าให้รู้ว่าแอบไปเล่นเกมส์ห้องตากลางนะ ไม่อย่างงั้นจะแม่จะไม่จ่ายค่าเนตทั้งเดือนเลย คอยดู”ไม่นนนนนนนนะฉันตะโกนในใจ

“ใจร้าย”ก้อยบ่นอุบอิบพลางเดินขึ้นมาบนห้องโยนกระเป๋าเป้ลงบนเตียงนอน

“อยากให้พี่โป้ง พี่ชี้ พี่นางอยู่บ้านจัง เราคงไม่ถูกแม่ลงโทษร้ายแรงขนาดนี้”ว่าแล้วก็คิดได้ก้อยหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์พี่โป้งพี่ชายคนโต

“ฮัลโหล ว่าไงยัยก้อย”เสียงจากปลายสายตอบรับ

“พี่โป้งก้อยถูกแม่ทำโทษ ร้ายแรงมาก ไม่รู้ก้อยจะมีชีวิตอยู่ต่อได้รึเปล่าก้อยต้องตายแน่ๆ”ก้อยพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ถูกสั่งงดการ์ตูนอีกแล้วใช่มั้ย”

“พี่โป้งนี่รู้ใจก้อยเสมอ คราวนี้แม่เอาจริงแถมห้ามไม่ให้ไปเล่นเกมส์ห้องพี่กลางด้วย”

“เพลาๆบ้างก็ดี ปีนี้สอบเข้ามหาลัยไม่ใช่เหรอหันมาอ่านหนังสือเรียนบ้าง”

“พี่โป้งก้รู้อ่านไปก็เท่านั้นสมองก้อยรับซะที่ไหน”

“ก็คิดอยู่แต่อย่างนี้” “ก็คนมันรู้จักตัวเองดี”

“แม่จ้างครูมาสอนพิเศษก้อยที่บ้านด้วย ทีนี่ก้อยก็คงไม่มีเวลาโทหาพี่โป้งอีกแล้วล่ะ”

“ฮิฮิ ไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก ดีออกพี่ว่าก้อยไม่ต้องไปเรียนที่อื่นข้างนอกอันตรายรอบด้าน”

“จะในหรือนอกก้อยก็ไม่อยากเรียน”

“เรียนพิเศษไม่ใช่ถูกขังคุกซะหน่อยเวอร์ไปแล้วเราน่ะ”

“แล้วมันต่างกันตรงไหน อีกอย่างยังมีเวลาอีกตั้งเยอะไม่รู้แม่จะรีบร้อนอะไรนักหนานี่ถ้าพี่โป้งช่วยพูดกะแม่นะแม่ต้องใจอ่อนแน่ๆ”

“วารีไม่คอยท่า เวลาไม่คอยคนนะยัยก้อยเอาล่ะ ครั้งนี้พี่เห็นด้วยกับแม่ไม่ต้องมาออดอ้อนซะให้ยาก” “แล้วเจอครูสอนพิเศษบ้างยัง”

“ยัง แม่เพิ่งบอกก้อยวันนี้แค่นี้แหละก้อยไม่อยากคุยกะพี่โป้งแล้ว”ช่วยอะไรไม่ได้เลย วางสายจากพี่ชาย ก้อยมองออกไปข้างนอกหน้าต่างและผล็อยหลับไป

…………………………………………………

หลังเลิกเรียนวันต่อมา

“กลับมาแล้วค่ะ”

“กลับมาพอดีเลยยัยก้อยนี่ตาหนึ่งลูกชายเพื่อนแม่จะมาสอนพิเศษให้ลูก”

“สวัสดีค่ะ”ก้อยยกมือไหว้หนึ่ง

“เดี๋ยวแม่จะเอาของว่างขึ้นไปให้นะ”ก้อยเดินนำขึ้นมาบนห้อง

“เชิญ”ก้อยเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือนอย่างเซ็งๆ

“เอ้ย!แม่!มาทำอะไรกับห้องก้อย”ก้อยตกใจเมื่อเปิดประตูห้องที่เธอเห็นก่อนออกไปเมื่อเช้ากับตอนนี้มันแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง หนังสอการ์ตูนที่กระจักกระจายเต็มพื้นห้องอันตธานไปหมดสิ้นถูกแทนที่โดยคู่มือเตรียมสอบแทน

“หือ มีอะไรผิดปกติเหรอ”แม่พูดอย่างหน้าตาเฉย มีอะไรผิดปกติเหรอทุกอย่างเลย

“แม่เอาของก้อยไปไหนแล้วของพวกนี้ของใครเอาของๆก้อยคืนมานะ”

“แม่เอาไปเหรอ ไม่นิ แม่ก็แค่ขึ้นมาทำความสะอาดและก็เก็บขยะในห้องลูกไปทิ้งแค่นั้นเอง”

“ทิ้งแม่ทิ้งการ์ตูนของก้อยเหรอแม่!!”มากไปแล้วนะ ทำอย่างนี้ได้ไงก้อยยอมไม่ได้เด็ดขาด

“ยังไม่ได้ทิ้งหรอกแต่ถ้าลูกอยากได้คืนละก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้สิแม่จะเอามาคืนก้อยทุกเล่มไม่ให้ตกหล่นเลย”บังคับกันชัดๆแม่นะแม่

“หรือลูกคิดว่าลูกทำไม่ได้”แม่พูดอย่างรู้นิสัยก้อย ก้อยไม่ชอบให้ใครมาดุถูกและท้าทายเธอ

“ได้แล้วแม่จะรู้ว่าไม่มีอะไรที่ก้อยทำไม่ได้นอกจากไม่ทำ”ก้อยเดินเข้าห้องไปเหลือแม่และหนึ่งที่ยืนอยู่

 “ป้าฝากความหวังไว้ที่หนึ่งแล้วนะ ช่วยน้องด้วยยัยก้อยเป็นเด็กหัวดื้อแต่ก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร”

“ครับ”หนึ่งพยักหน้ารับคำและเดินเข้าไปในห้องที่เจ้าของห้องตอนนี้นั่งหน้างออยู่กลางห้อง

“ผลการเรียนเธอต่ำกว่ามาตรฐานเยอะ โดยเฉพาะคณิตศาสตร์และภาษาอังกฤษ”

“ก็มันยาก...ทุกวิชานั้นแหละ”

“ฉันจะเริ่มสอนพื้นฐานให้เธอก่อนนะดูท่าในสมองเธอคงจะไม่มีอะไรอยู่นั้นเลย”

“นายด่าฉันเหรอ”

“ตรรกศาสตร์เธอรู้เรื่องอะไรมั่ง”

“ตรรกศาสตร์มีวิชานี้ด้วยเหรอ”

“คณิตม.4”

“อ๋อ...”

“ตรรกศาสตร์คือ.........”

3ชั่วโมงผ่านไป

“หิวข้าว”ก้อยพึมพำเบาๆ

“วันนี้พอแค่นี้ อย่าลืมทำโจทย์ที่ฉันให้ไว้คณิตต้องฝึกทำโจทย์บ่อยๆสูตรก็ต้องจำให้แม่น”หนึ่งพูดพลางเก็บของเข้ากระเป๋าทั้งสองเดินลงมาข้างล่าง

“แม่ว่าจะขึ้นไปตามพอดี หนึ่งอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ”

“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”

“รบกง รบกวนอะไรกันนั่งเลยๆ ตากลางไปตามพ่อมาซิ”

“ฮะ”กลางเดินไปตามพ่อที่สวนหลังบ้านพ่อเป็นคนรักธรรมชาติรอบๆบ้านจึงเต็มไปด้วยพันธ์ไม้ต่างๆสงบร่มเย็น คนที่มาบ้านนี้มักไม่ค่อยเห็นท่านเพราะตลอดทั้งวันท่านมักขลุกตัวยู่กับการดูแลต้นไม้ที่ท่านปลูก

“พ่อฮะทานข้าว”กลางเรียกผู้เป็นพ่อ

“ต้นอะไรฮะกลางไม่เคยเห็น”

“ต้นสวยใช่มั้ยละพ่อเพิ่งได้จากตาหนึ่งลูกชายเพื่อนแม่เจ้าวันนี้”

“คนในบ้านนะเหรอฮะ”

“หล่อไหมล่ะ ถ้าหล่อก็น่าจะใช่”

“สู้กลางไม่ได้สักนิด”

“ฮะฮะฮ่าพ่อก็ว่าอย่างนั้น ไปเถอะไปกินข้าวกันคงรอกันแย่แล้ว”สองพ่อลูกหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินมาที่โต๊ะอาหารซึ่งทุกคนนั่งรออยู่แล้ว

“ทานเยอะๆนะตาหนึ่ง”แม่ตักกับชิ้นโตให้นายหนึ่ง

“ขอบคุณครับ”

“ตาสองละสบายดีรึเปล่า”สองนี่ใครอีกล่ะ

“ฮะแต่ชอบก่อเรื่องเยอะหน่อย”

“อย่างนี่แหละวัยรุ่นเลือดหนุ่มมันแรงว่างๆก็ชวนตาสองมาบ้างนะ เห็นตอนเด็กชอบมาบ่อย พอหนุ่มไม่ค่อยเห็นหน้าไม่เห็นตา”

“ครับ ผมจะชวนดู”

“ยัยก้อยได้คุยกับสองบ้างมั้ยลูกอยู่ในห้อง”

“สองไหนอะแม่”

“ลูกจำสองไม่ได้เหรอ ลูกป้ายุพินไง”สอง สองรึจะเป็นไอ้สองที่ชอบก่อเรื่องคนนั้น นี่หมอนั่นเป็นลูกป้ายุพินหรอกหรือ จำไม่เห็นได้

“ไม่ค่อยหรอกแม่ หมอนั่นชอบโดดเรียนไม่ค่อยได้เห็นหน้าคร่าตา หาแต่เรื่องชกค่อยคนโน้นคนนี้”

“ชวนมาที่บ้านบ้างสิ”

“จะชวนมาทำไม”

“ยัยก้อย”แม่ทำตาเขียวใส่

“ก็จริงๆนะหมอนั่นประหลาดคุยกับใครรู้เรื่องที่ไหน”

“ฮืม”หนึ่งส่งเสียงให้รู้วาสองน้องเขา

“ขอโทษ”ก้อยเห็นสายตาของแม่ที่ส่งมาถ้าเธอไม่เงียบอาจจะมีเรื่องฟังแม่เทศนายาวแม่น

หลังหนึ่งกลับไปก้อยรีบขึ้นห้องโดยอ้างว่ารีบกลับมาทำโจทย์ที่หนึ่งให้ไว้อันที่จริงหลบหลีกแม่เทศนาต่างหาก

ก๊อก ก๊อก  

“ประตูไม่ได้ล็อก”ก้อยนอนอยู่บนเตียง

“อ้าวพี่กลาง”

“เป็นไงได้ไรมั่ง”

“หึ”กอยส่ายหน้า”พี่ก็รู้ว่าก้อยโง่ขนาดไหน”

“อย่าว่าตัวเองแบบนั่นสิ”

“ก็จริงมั้ยละ ก้อยว่าก้อยเอ็นไม่ติดหรอก จบม.6หางานทำดีกว่าให้แม่เลี้ยงอยู่อย่างนี้”

“คิดอะไรโง่ๆ” “ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ก็จะทำไม่ได้ คิดว่าทำได้ก็จะทำได้”

“โธ่คิดอย่างนั้นก็หลอกตัวเองเปล่า ครูสอนพิเศษก็แล้วพี่ๆก็สอนแล้วไม่เห็นทำให้ก้อยฉลาดขึ้นสักนิด”

“ไม่แน่ครูสอนพิเศษคนนี้อาจทำให้เราฉลาดขึ้นก็ได้นะ หน้าตาหล่ออาจทำให้เรามีแรงบันดาลใจลุกขึ้นสู้ก็ได้”

“หล่อเหรอ ก้อยสงสัยนะว่าตาหนึ่งอะไรเนี่ยเป็นเกย์”

“บ้า แล้วยัยก้อย”

“จริงๆนะ ของใช้สีชมพูทั้งนั้นปากกายางลบ ดินสอแม้แต่เหล็กจัดฟันยังเป็นสีชมพู”

“อย่าคิดมากน่า บางทีเขาอาจจะแค่ชอบสีชมพู”

“ผู้ชายชอบสีชมพูมันไม่แปลกเหรอพี่”

“อย่าคิดมากน่าไปๆพี่ไปนอนแล้ว”

“ไม่ ก้อยต้องรู้ให้ได้”กลางส่ายหน้าก่อนเดินจากไปพลางคิดในใจกลัวยัยน้องนี่จะก่อเรื่องอีก

…………………………………………………

ที่โรงเรียน

“เฮ้ยไอ้สองวันนี้เข้าเรียนได้นะมึง”

“เออ กูคิดได้แล้ว ถึงเวลาที่กูต้องจริงจังกับมันซะที”ก้อยเดินผ่านกลุ่มเพื่อนๆและสองก้อยรู้สึกว่าสองมองเธอแปลกๆนายหนึ่งนั่นคงไม่บอกที่ฉันนินทาน้องชายมันหรอกนะนายสองนี่ยิ่งโหดๆอยู่มันจะต่อยฉันมั้ยเนี่ย

“นิ เธอน่ะ”นายสองเรียกชื่อก้อย

“เอาสังคมมาลอกหน่อยซิ”

“ทำไมฉันต้องให้นาย”

“จะให้หรือไม่ให้”นายสองทำหน้าโหดเสียงเหี้ยมปานจะกลืนกิน

“เอาไปสิ ใครว่าอะไรทีล่ะ”ก้อยหยิบชีสวิชาสังคมให้สอง

“เอาคณิตมาด้วย”

“ยังไม่เสร็จ”

“ไม่รับผิดชอบ”

“ว่าแต่คนอื่นอย่างน้อยฉันก็เข้าเรียนละน่า”

“ว่าฉันเหรอ”

“ไม่ได้เอ่ยชื่อ นายรับไปเอง”

“เธอนี่มัน”

“ทำไม”

“ก็ไม่ทำไมแค่สงสัยว่าผู้หญิงอะไรมีกล้ามเป็นมัดๆ”ก้อยจับที่แขนอย่างอายๆเพื่อนๆกลุ่มสองได้ยินเข้าก็หัวเราะกันใหญ่

“นักเพาะกล้ามรึเปล่า”

“แกไอ้สอง ไอ้บ้า”ก้อยอายมากรีบเดินหนีไป

……………………………………………………...

 

ตอนเย็น

“หงุดหงิดอะไรเจ้าก้อย”ก้อยเดินไปหาพ่อที่สวนหลังบ้าน

“พ่อก้อยมีกล้ามเหรอ”

“หือ ไม่นิ”

“วันนี้มีคนว่าก้อยกล้ามใหญ่เหมือนนักเพาะกล้าม”

“55555”

“พ่อ ไม่ตลกนะ”

“เขาล้อเจ้าเล่นน่ะ คิดมากไปได้”

“แต่มันเสียเซ็ลฟนะพ่อ มันว่าก้อยต่อหน้าเพื่อนวันนี้ทั้งวันเลยมีแต่คนแซวว่าก้อยกล้ามใหญ่”

“เจ้าก็อย่าสนใจซะสิ”

“ก็มันทำไมได้”

“ก้อย ตาหนึ่งมาแล้วไปเรียนได้แล้วลูก”เสียงแม่ตะโกนมาจากในบ้านถ้าก้อยไม่ชิน คงคิดว่าแม่พูดผ่านไมโครโฟน

“เดี๋ยวก้อยมาคุยต่อนะพ่อ”ก้อยเดินเข้ามาในบ้านเห็นแม่นั่งอยู่กะใครก็ไม่รู้สงสัยเป็นเพื่อนแม่

“สวัสดีค่ะ”ก้อยยกมือไหว้แขกของแม่

“ไม่ต้องไหว้ได้มั้ย อายุเท่ากัน”เขาพูด

“อ้าวเหรอ ฉันนึกว่านายแก่กว่า”

“โจทย์เมื่อวานทำได้รึเปล่า”

“ติดตรงนี่นิดนึง”

“ก็เอามัน.......................................”

ผ่านไปเกือบเทอมที่หนึ่งมาสอนพิเศษก้อยทุกวัน ก้อยรู้สึกว่าตัวเองฉลาดขึ้นทำโจทย์คณิตได้เยอะอ่านภาษาอังกฤษออก คะแนนสอบมิดเทอมก็ดีจนแม่เอ่ยปากชมอีกสองวันก็จะสอบปลายภาคเสร็จเป็นครั้งแรกที่ก้อยตั้งใจอ่านหนังสือสอบจนทุกคนประหลาดใจ ไม่รู้ว่าทำไมก้อยถึงตั้งใจขนาดนี้มันเหมือนมีแรงบันดาลใจให้ก้อยต้องตั้งใจมากเป็นพิเศษแต่มันคืออะไรหว่า ลืมบอกไปก้อยกับหนึ่งเค้ากิ๊กๆกันอยู่แต่ยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ไม่รู้ทำไมทั้งที่ตอนแรกไม่ชอบหน้าแต่พอสนิท ได้รู้จัก พูดคุยกันแล้วก้อยกลับรู้สึกดีกับคนๆนี้มาก ก้อยว่าทุกอย่างในชีวิตก้อยดีขึ้นหมดยกเว้นนายสองที่มาลอกการบ้านก้อยทุกวัน ตอนสอบก็เลขที่ติดกับมันเวรกรรม ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้ชาติถึงได้เกิดมาเจอมันการบ้านก็ลอกของก้อย สอบก็ลอกก้อย แต่มิวายมันยังแซวก้อยอยู่ทุกวัน พักหลังๆมันรู้ความลับก้อยจากไหนนักหนาก็ไม่รู้เอามาขู่ให้ทำงานให้อยู่เรื่อยหรือจะเป็นเมื่อวันนั้นแม่เอารูปถ่ายสมัยเด็กให้หนึ่งดู แต่หนึ่งคงไม่บอกความลับของแฟนให้คนอื่นรู้โดยเฉพาะนายสองที่ก้อยเล่าให้หนึ่งฟังอยู่บ่อยๆว่านายสองชอบแกล้งเธอหนึ่งฟังแล้วหัวเราะเบาๆเวลาก้อยเล่าให้ฟัง แล้วนายสองจะรู้เรื่องที่ตอนเด็กๆฉันกลัวผีจนฉี่ราดได้ยังไง ฉันเกลียดนายสองนี่ที่สุดเลย ผู้ชายอะไรชอบว่าฉันให้หน้าแตกอยู่เรื่อยแต่จะว่าไปนายสองนี่ก็มีอะไรคล้ายๆไม่สิเหมือนๆกับหนึ่งจนบางทีฉันก็แอบคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน

“พี่นาง ก้อยคิดถึงพี่นางที่สุดเลย”พี่ๆกลับมาแล้ว ก้อยดีใจอย่างสุดชีวิต

“กับพี่เค้าไม่คิดถึงหรอก”พี่ชี้ว่า

“คิดถึงซีกับพี่ชี้ พี่โป้งก้อยคิดถึงทุกคนเลย”

“นี่พี่มีของมาฝากเยอะเลย”พี่นางพูด พี่นางนี่แหละรู้ใจก้อยที่สุดของที่สุดเลย

“ได้ข่าวว่าเรียนเก่งขึ้นเยอะเพราะได้ครูดี”

“บ้าพี่นางไม่ใช่สักหน่อย”

“จริงๆฮะกลางเป็นพยานได้เดี๋ยวนี้พอครูสอนพิเศษมายัยก้อยจะเรียบร้อย ยิ้มหน้าบานแล้วก็แต่งตัวสวยเป็นพิเศษแถมเสาร์-อาทิตย์ก็ไปดูหนังกันทุกอาทิตย์ตอนเย็นครูหนึ่งจะไปรับยัยที่โรงเรียนกลับมาพร้อมกันฮะ”

“ฮันแนะ..กิ๊กกันใช่ป่ะ”พี่ชี้ถาม ทำเอายัยก้อยถึงกับหน้าแดง

“บ้า”

“99.99%ผู้หญิงเขินมักพูดคำว่าบ้า”พี่กลางนี่ไม่ช่วยกันเลย ถับถมอยู่ได้

“ไม่พูดแล้ว”

“เห็นแม่ว่าเราสองคนคบกันอย่างนั้นเหรอ”พี่โป้งว่า แม่นะแม่ยังไม่ทันได้คบกันซะหน่อย

“ไม่ใช่ซะหน่อย เรายังไม่ได้คบกัน”

“ตอนนี้ยังอีกเดี๋ยวก็คบกันใช่มั้ยล่ะ”พี่ชี้ว่า

“น้องสาวเราขายออกแล้ว”ดูพี่กลางพูดเข้า น้องพี่เป็นผู้หญิงนะ

“พี่กลาง”ก้อยแอบค้อนพี่กลาง

“ไม่เห็นต้องเขิน”

“พรุ่งนี้บ้านเราไปทะเลชวนเขาไปด้วยสิไปกันทั้งครอบครัวหลายๆคนสนุกดีออก”

“แม่คงชวนแล้วละ”ใช่ งานนี้ไม่ต้องเอ่ยแม่ขออาสา

.............................................................................................................................

วันต่อมา

“ตาโป้ง ชี้ กลาง นาง ก้อย”ป้ายุพินเรียกชื่อพวกเราครบทั้งห้าคนพี่น้อง

“สวัสดีครับ/ค่ะ”เราห้าคนยมือไหว้ป้ายุพินและลุงมาโนชพ่อแม่ของหนึ่งและนายสอง

“ตาโป้งกับตาชี้เรียนจบแล้วสินะ”ป้ายุพินถาม

“ครับทำงานได้สองปีแล้ว”พี่โป้ง“ผมต่อโทไปด้วยเรียนด้วยฮะ”และพี่ชี้ตอบ

“นางละเรียนปีไหนแล้วลูก”

“ปีนี่ปีสองแล้วค่ะ”

“ตากลางก็เรียนปีสี่แล้วใช่มั้ย”

“ฮะ ปีสุดท้ายแล้ว”

“หนูก้อยนี่ก็ม.6อยู่ห้องเดียวกะตาสองใช่มั้ยลูก”

“ค่ะ”

“ตาสองรังแกหนูบ้างรึเปล่า”ป้ายุพินถาม ก้อยอยากบอกว่าใช่ใจจะขาดแต่สงสาร

“เปล่าค่ะ”นายสองหันมามองหน้าก้อยอย่างงงๆนายสองคิดในใจว่าก้อยน่าจะแฉเขาแต่กลับกัน

“คงสนิทกันสินะเจอกันทั้งที่โรงเรียนทั้งที่บ้าน”

“คะ”ป้ายุพินแกต้องมั่วแน่ๆเจอกันทั้งที่โรงเรียนทั้งที่บ้านายสองเคยมาที่บ้านซะที่ไหนกัน

“แม่ครับไปทางโน่นกันดีกว่าตรงนี้เริ่มร้อนแล้วฮะ”นายสองพูด

“ดีเหมือนกัน ไปกันเถอะ”

“หนึ่งไปสปากับแม่มั้ยลูก”ป้ายุพินหันมาถามหนึ่ง

“ครับดีเหมือนกัน”ทำไมวันนี้หนึ่งเขาดูแปลกๆแม่ ป้ายุพิน พี่นาง หนึ่งไปสปา พ่อ ลุงมาโนชพี่โป้ง พี่ชี้ไปปั่นจักรยานเหลือก้อยกะนายสอง ทำไมต้องอยู่นายนี่ด้วย

“ฉันไปงีบดีกว่า”ว่าแล้วก้อยก้ลุกขึ้นเดินไปที่เปลที่ผุกอยุ่ใกล้ๆ

“เดี๋ยวก่อน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”ทำเป็นพูดเพราะหนอย ไม่เข้ากับนายเลย

“อะไร”นายสองลุกขึ้นตามมาเราสองคนเดินเล่นเรื่อยๆบนชายหาด

“ผมมีเรื่องจะสารภาพ”

“หือ ว่ามาสิ”

“วันนี้คุณคงคิดว่าพี่หนึ่งแปลกๆไปใช่มั้ย”

“มั้ง ทำไมวันนี้นายพูดเพราะจัง”

“ไม่ชอบเหรอ”

“เปล่า แต่ฟังแล้วไม่ใช่นายเลยปกติเห็นนายหยาบจะตาย”

“ฮึ ฮึ”นายสองหัวเราะเบาๆ

“แล้วตกลงนายมีอะไรจะสารภาพ”

“คุณลองมองผมดีๆ”

“หือ”นายมองใบหน้าสองแล้วก็นึกถึงหนึ่งคล้ายกันมากส่วนสูงก็เท่าๆกันแต่สองมีผิวเข้มกว่าเอ๊ะ!วันแรกที่เจอหนึ่ง หนึ่งมีผิวขาวงั้นก็หมายความว่า

“นายคือคนที่มาสอนพิเศษฉัน”

“ครับตอนแรกแม่ขอให้ผมมาช่วยสอนให้ก้อยแต่ผมขอให้พี่หนึ่งมาแทนแต่ช่วงหลังผมมาเอง”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“พี่หนึ่งมาประมาณสองสามครั้งที่เหลือเป็นผม”

“ทำไมถึงไม่บอกงั้นที่ฉันเล่าเรื่องนายให้หนึ่งฟังก็เท่ากับว่าฉันเล่าเรื่องนายให้นายฟัง”

“ครับ”

“บ้า บ้าที่สุดคิดอะไรของนายเนี่ย”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกที่แม่ขอผมไม่อยากมาสอนแต่พอผมเจอคุณที่โรงเรียนผมก็เลยอยากมา”บ้าจริง ทำไมเรื่องราวมันกลับตละปัดแบบนี้นะ

“แล้วหนึ่งจริงๆแล้วเป็นเกย์ใช่มะ”

“ฮึ...ฮึครับพี่หนึ่งเป็นอย่างที่คุณคิดนั่นแหละ”

“นายนี่มันบ้าจริงๆ”นี่แนะๆๆๆก้อยทุบอกสองเบาๆ เอ่อชีวิตคนเราคาดเดาอะไรไม่ได้เลย วีณาเคยบอกว่าชีวิตคนเราก็เหมือนโจทย์คณิตคิดได้หลายแบบแต่คำตอบสุดท้ายเท่ากัน

“ก้อย”เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อก้อยมาจากด้านหลัง น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่น นุ่มนวล สุภาพ อ่อนโยนหรือจะเป็นนาย

“ติณ”ใช่นายจริงๆด้วย

“สบายดีมั้ย”

“ดี ติณนายโตขึ้นเยอะเลย ตัวสูงขึ้นด้วย”

“แล้วหล่อขึ้นมั้ย”

“ไม่ค่อยจะเลยนะ แล้วมาได้ไงเนี่ย”

“ขับรถมา”

“คนเดียวเหรอ”

“ครับ”

“โกหก อย่างนายไม่มีทางมาคนเดียวได้หรอก”

“จริงๆนะ”ก้อยลืมไปเสียสนิทว่าสองก็ยืนอยู่ด้วย

“ตัวสูงขึ้นจริงๆนะ ก้อยเตี้ยไปเลย”

“ก็เตี้ยตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวเหรอ”

“น่าเกลียด ก้อยสูงร้อยหกสิบห้านะ”ดูถูกกันชัดๆ“ไปหาแม่กันดีกว่า เมื่อวานแม่เพิ่งพูดว่าคิดถึงติณอยู่เลย”

“แล้วก้อยไม่คิดถึงติณบ้างเหรอ”พูดได้ไม่อายเลยนะ

“ไม่”

“ใจร้าย”

“ทีติณไม่เห็นคิดถึงก้อยเลย”

“ใครว่าไม่คิดถึง”

“ก้อยนี่แหละว่า ถ้าคิดถึงจริงทำไมไม่ติดต่อมาบ้าง ไม่เจอกันตั้งหลายปี”

“ก็ติณไม่รู้นิว่าก้อยยังรอติณอยู่ ติณคิดว่าก้อยลืมติณไปแล้ว”

“ใครรอนายที”

“เหรอ งั้นคงมีติณคนเดียวทีรอก้อย”

“นายรอฉันเหรอ”

“รอสิ ติณไม่ลืมอะไรง่ายๆเหมือนใครบางคน”

“อะไร อะไร ใครลืมง่าย ยังไม่ลืมย๊ะ ความจำดี”

“แม่ดูซิใครมา”